De Hollandse Week

Maandagavond, tijd voor een update over wat een hoogst interessante week is geworden!

Het begon allemaal op dinsdag, toen de groep Hollandertjes naar onze school kwam. Met een bang hartje betrad ik onze school, en daarvoor stonden twee al vrij grote groepen te wachten: De groep Hollanders, en de groep Italianen die deze uitwisseling met hen doen. Ik had me niet aan de Italiaanse groep verwacht, dus van pure schrik loop ik hen allemaal straal voorbij en de school in. Mijn moed bij elkaar geraapt ging ik dan uiteindelijk bij het belsignaal "begin lessen" naar buiten, om ongeveer drie woorden te wisselen met enkele van de Hollanders. Ik voelde me op dat moment zo vreselijk op mn ongemak, niet horende bij geen enkele groep. Niet bij de Italianen, van wie ik niemand kende, en uiteraard ook niet bij de onbekende groep Hollanders. Maar goed, de preside (de directeur dus) roept ons allemaal naar binnen, dus de hele groep (ongeveer 50 personen, eek!) volgt hem naar binnen.
.We gaan allemaal zitten voor wat een welkomstspeech zou moeten voorstellen.
Dat ging ongeveer zo: (rekening houdend met het feit dat de Hollanders geen Italiaans spreken en Engels dus de enige communicatietaal was)
"Welcome to our school!
Now I want to call here before you Shana, she's from belgium and will translate what I say in italian to you in dutch."
Baf, Shanaatje mocht volledig op t onverwachts voor vijftig vreemdelingen eventjes de tolk spelen. En hij, de zeveraar, maakte het me niet makkelijker door vijf zinnen na elkaar te zeggen en dan pas even te pauzeren zodat ik kon vertalen. Dat vertalen op zich is ook nog niet zo simpel als het lijkt, ik had nogal moeite om het in t Nederlands verwoord te krijgen.
Hoe dan ook, daarna volgden we hem een ander lokaal in om een oersaaie film over Bergamo te bekijken. Niemand lette op, natuurlijk. Wederom zat ik niet bepaald op mijn gemak, maar wat wil je dan he. Ik had ondertussen al de volgens mij knapste jongen van de Italianen gespot, en toen we even oogcontact hadden is hij naast me komen zitten. Z'n naam is Andrea. Later meer over dat verhaal.
Na de film gingen we naar de zetel van de provincie bergamo, waar we in supercomfortabele minister-achtige zetels (met microfoon en al!) mochten zitten, wachtend op de gouverneur. Die vent kwam niet af, dus raakte ik weer in gesprek met de italiaanse jongens naast mij, de ene Giacomo en de ander de eerder vermelde Andrea.
Een bijzonder oninteressante en Italiaans-gesprokene speech later (waar de Hollanders dus weinig van begrepen hebben) mochten we naar buiten. We zijn dan naar een park dicht bij Città alta gewandeld, waar we picknickten. De groepen waren verschrikkelijk gesplitst, echt alle Hollanders bij elkaar en alle italianen bij elkaar. Ik voelde me ondertussen al een stuk beter bij de Italianen, dus heb ik me maar tussen hen in gesmeten. K vond het ook veel gemakkelijker Italiaans te spreken dan Nederlands, met dat raar accent van hen.
Hierna gingen we naar Città alta, waar we zogezegd een vragenlijst moesten invullen, maar aangezien de leerkrachten ons daarvoor alleen lieten, hebben wij er mooi de poezelige voetjes aan gevaagd en zijn allemaal een ijsje gaan eten. Daarna kwamen ze op het lumineuze idee een watergevecht te houden, wat resulteerde in een aantal transparante topjes (wie wit aanhad, had een probleem, zoals u wel begrijpt) en boze leerkrachten toen ze ons in die staat zagen.
Enfin, dat was het einde van die uitstap, dacht ik. Maar toen zei een van de Italiaanse meisjes: vanavond zijn mn ouders niet thuis, komen jullie allemaal een film bekijken?
Ik had ja gezegd, maar wist niet waar zij woonde, dus had Andrea ridderlijk voorgesteld me op te wachten bij een winkel die ik wist zijn, om dan zo samen naar het huis van dat meisje te gaan.
Na de Pilatesles ben ik dus in zeven haasten naar het ontmoetingspunt gegaan, om rond acht uur dertig bij het huis van dat meisje te arriveren.
Wat later zou blijken is dat vrijwel iedereen is gekomen, plus enkele vrienden van dat meisje, zodat we dus zeker met 40 personen in een niet bepaald groot huis waren. Superdruk dus.
Tijdens de film (waarvan ik vijf minuten heb gezien) merkte ik dat er enkele personen uit de groep verdwenen waren, dus besloot ik eens te gaan kijken waar ze mee bezig waren. Wat blijkt, wij hadden allemaal 2 euro gegeven om drank mee in te kopen, en uiteindelijk hebben ze dus voor meer dan 60 euro sterkedrank en bier gekocht.
Ik kom de keuken binnen, en daar zitten de verdwenen personen, met de opmerking "wij zijn de groep anonieme alcoholisten". ZIj waren dus al in het alcoholische spul geslagen, en ik voelde me er uiteraard direct thuis.
Een tijdje, en een kotsbui van een Hollands meisje, later, was ik een beetje aangeschoten, evenals eerder vermelde Andrea.
In een huis waar zich 40 anderen bevinden is het niet makkelijk een ietswat privatere plek te vinden, maar we zijn er toch in geslaagd. Het terras, namelijk. Af en toe kwam er naturlijk wel iemand buiten, om na een half stamelend "sorry, k laat jullie wel alleen" weer te verdwijnen.
Hoe dan ook, t was een boeiende avond.
(ps, voor foto's van alles en iedereen, kuch, waarover ik vertel, moet u op mn spaces zijn)

Woensdag moest ik dan al vroeg uit bed om om 7 uur op school te zijn. Klasuitstap naar Turijn, namelijk. In de drie uur durende rit ernaartoe was er niet veel leven in de groep, en ik was zelf ook nog niet bepaald wakker.
Uiteindelijk aangekomen werden we wat rondgeleid, met saaie uitleg die ik absoluut niet gevolgd heb, in Turijn. Daarna twee uurtjes vrijgelaten om te eten en de stad te verkennen. Toen heb ik me echt zo geamuseerd! Ik trok op met Mary en ALice (ik heb haar al vaker vermeld, tis t meisje dat ik het leukst vind), en we hebben op een bepaald moment gelachen tot we erbij huilden. We hebben namelijk zeker zes foto's gemaakt van ons drietjes, met het doel er alledrie met ons gezicht op te staan. Dat mislukte alleen telkens, omdat Mary er altijd met een half hoofd opstond. De ene keer ontbrak haar wang, de andere keer haar kin, enzovoort. Dat werkte vreselijk op de lachspieren van Alice en mij, zodat je op de verdere foto's onze roodbehuilde oogjes duidelijk kunt zien.
Na de lunchpauze bezochten we dan nog een paar dingen, kerken en zo, om dan terug te keren naar Bergamo. Die terugkeer... wat was me dat hectisch. De muziek superluid gezet danste iedereen in het gangad! Hiervan zijn er een heleboel filmpjes gemaakt, die een vriend van me op het internet zal zetten. Zodra dat lukt geef ik de link wel door aan wie het wil zien.
Enfin, een heel erg geslaagde dag dus.

Donderdag was ik een wrak, na alle emoties van de afgelopen twee dagen, en had ik veel moeite wakker te blijven op school.
En dan was het vrijdag, de uitstap enkel met de Hollanders, naar Milaan.

Op de trein was ik nog een beetje een buitenstaander (de vorige uitstap van dinsdag heb ik echt bijna niet met hen gepraat en zo, ook omdat zij nogal gesloten overkwamen... de Italianen daarentegen die dag maakten lawaai voor honderd, en babbelden veel meer), maar na een wandeling door Milaan werd dat al gauw beter.
We bezochten allemaal dingen die ik ook met mn ouders wil bezoeken als ze komen, nu weet ik echt de belangrijkste zaken zijn, zodat we zeker niet meer verloren lopen!
Na de beklimming van de Duomo werden we dan vrijgelaten, en ik ben op shoptocht geweest met een groepje Hollanders. Het was heel leuk (zij hadden al hun geld opgespaard voor die middag), maar wel nogal vermoeiend. Ik heb het na twee uur shoppen wel gezien, maar uiteindelijk hadden we vier uur de tijd, dus je kunt je voorstellen dat daarna de voetjes niet meer meewillen.
Na die dag was ik dus al veel meer op mijn gemak bij hen, omdat ik toen wel gezien heb dat ze helemaal niet gesloten zijn, gewoon in het begin, die eerste dag, nogal geintimideerd en zo.
Die avond voerde een Italiaans meisje dat ook hier in Azzano woont me naar huis, en toen vroeg ze of ik die avond niet wou komen kijken naar haar dansles (latijns-amerikaanse dans), omdat haar gastgezinmeisje (de Hollandse) daar anders een beetje alleen zou zitten te kijken. Ik ben toen gaan kijken en heb zelfs meegedaan, t was een leuke avond!
Je hoort al, ik ben die week niet bepaald veel thuis geweest, het leek wel een hotel. Dat is naturlijk ook niet de bedoeling, dus vanaf nu mindert het weer.

En dan was het zaterdag, eergisteren. Ik heb rare toeren uitgestoken om mee te kunnen op de uitstap naar Venetie, en uiteindelijk is het gelukt!
We vertrokken al om zeven uur dertig met een bus, het is namelijk drie uur rijden. Deze keer was het weer met de hele groep, Hollanders en Italianen. Ik was natuurlijk een beetje opgelaten door het feit dat Andrea er was, maar uiteindelijk hebben we elkaar eigenlijk de hele dag genegeerd. Het was gewoon een rare situatie.
Enfin, tijdens het doorgaan een hele tijd gekaart met een paar nederlanders, en dan bij de aankomst in Venetie meteen in het Venetiaanse leven gesmeten: een overtochtje met een gondel, wandeling door de stad naar het San Marco plein (dat bekende plein met al die griezelige duiven!), waarna we weer vrijgelaten werden.
De hele middag met het groepje Hollanders van de dag ervoor opgetrokken, de toerist uitgehangen en souveniertjes gekocht, de stad verkend,... t was echt heel leuk! Daarna nog een boottocht van 45 minuten gemaakt, om toch alles gezien te hebben. De boot is daar een soort bus, stopt echt overal!
Ook daar vele foto's getrokken en zo.
Dan, de terugrit, heb ik me ook nog goed geamuseerd, de hele tijd gebabbeld met iedereen.

Die avond moesten Paola en ik naar het verjaardagsfeest van Aziz, die Marrokaanse vriend van ons. Goed, ik kom thuis, bezweet, vermoeid, vuile kleren etc, en Paola zegt me doodleuk: "over tien minuten moeten we gaan". Ik heb dus in zeven haasten al mijn gerief verzameld, vlug een jeansbroek aangetrokken, en weg waren we. Ik was dus gekleed op z'n "laten-we-de-stallen-uitmesten", terwijl Paola een kleedje (van mij) aanhad, met hoge hakken en alles erop en eraan. Zij had wel vijf uur gehad om na te denken over wat aan te trekken en om zich voor te bereiden.
Maar enfin, k heb me er weinig van aangetrokken, we gingen dus naar het restaurant waar Aziz normaal werkt, en daar wachtten we tot de feestbeesten arriveerden. Aziz en enkele van zn beste vrienden hadden namelijk geaperitiefd al in een limousine die hij gehuurd had, dus moesten ze een grote entree maken.
Daarna lekker gegeten, ik zat aan een deel van de tafel (er waren zeker 35 mensen, bijna allemaal vreemden) waar ik niemand kende, maar k heb me toch goed geamuseerd, raar genoeg.
Daarna was het (geheime) plan naar Brescia, stadje anderhalf uur verderop, te gaan naar een discotheek. Zo gezegd zo gedaan, na de weg verloren te hebben arriveerden we daar rond een uur dertig.
Het was echt zo goedkoop in vergelijking met waar we normaal gaan! 13 euro voor meisjes, iets van 25 voor jongens. De voordelen van vrouw zijn, nietwaar! Het was echt zo'n mooi gebouw! Het was een soort oude mansion, je kent dat wel, en daarbuiten was een zwembad, waren overdekte tuinen, etc. iedereen danste dus in feite buiten. Wij hadden een tafel, waar op gepaste momenten champagne en dergelijke arriveerde, en waarop ik op andere momenten gedanst heb. 'k Was echt helemaal... wild, maar t was leuk!
Rond zes uur zijn we dan in het huis van paola's lief aangekomen, en daar heb ik nog zo'n twee uurtjes geslapen met Aziz de Marrokaan tegen mn rug aangedrukt... er was namelijk weinig plaats om te slapen.

Zondag was ik vreemd genoeg niet moe (vandaag daarentegen..), we zijn die middag in een lekker Duits restaurant gaan eten en daarna hebben we nog een tennisracket voor Fabio gaan kopen. Hij wou namelijk eens tennissen. Lol, die jongen krijgt echt alles wat hij wil.

Goed, nu moet ik reeds afsluiten want het is bedtijd, de foto's kan ik hopelijk nog vlug uploaden!

Dikke zoen aan iedereen!