De Balinese reis

Hallo iedereen!

Na lange stilte (de hele zomer) besloot ik weer eens een update te houden, en wel van de Balinese reis die mn moeder en ik op dit eigenste moment nog aan het maken zijn!!
En bereid jullie maar voor op een heel erg lange update, want er valt zoveel te vertellen!


Om bij het begin te beginnen, vorige week donderdagavond trokken wij om 17 na zes met de trein naar Brussel. Daar overnachtten we in een hotel vlak bij het station, al is overnachten wel een groot woord voor hetgeen we gedaan hebben. De hele nacht wakker liggen is een betere beschrijving, eigenlijk. Laten we het zo stellen: over de paringsrituele van de leeuw hoef je ons niets meer te vertellen! (dat was het enige dat om twee uur s nachts uitgezonden werd, namelijk)

De volgende ochtend "stonden we op" om vijf uur dertig, en gingen toen naar het station, om de TGV naar Parijs te halen> Die was behoorlijk in vertraging, zodat we maar rond kwart na tien aankwamen in Charles de Gaule (of hoe heet dat zootje daar?). Ondertussen waren mama en ik (vooral ik eigenlijk) al niet meer zo fris, maar dat gevoel van "ik wil een bed" zou in de komende uren niet verbeteren. Het vliegtuig naar Kuala Lumpur (maleisie) vertrok om twaalf uur, en ondertussen hadden we ook al kennisgemaakt met twee andere Vlamingen, Patrick en Martine, die voor hun 25-jaar samen ook deze reis geboekt hebben, maar wel in een ander hotel. Met hen zouden we de hele reis "opgescheept" zitten, in die zin dat we toevallig op beide vliegtuigen die we moesten hebben vlak naast elkaar werden gezet.
Dat vliegtuig, dat is een verhaal op zich! Daar kon je met je eigen beeldscherm en koptelefoon en afstandsbediening kijken naar films (heb zo shrek 3 gezien!), series (hele afleveringen van dr. House, Friends, etc), spelletjes spelen, documentaires bekijken, enzovoort. Dat maakte de reis er wel iets korter op, maar neemt niet weg dat je nog steeds 13 uur moet stilzitten op een krap stoeltje, wat je op den duur wel begint te voelen aan je benen en zo. Vliegen, tis niks voor mij. Om zes uur s morgens, lokale tijd daar dus, kwamen we aan in Kuala Lumpur, en ik zeg je, zo`n groot vliegveld heb ik nog nooit gezien. Ze hebben er honderden winkels! Hallelujah! Maar uiteindelijk hebben we daar niet echt van genoten, want na de geleden ontberingen waren we (nogmaals koninklijk meervoud, want vooral ik had er last van) nogal onderhevig aan jetlag, waarbij ik dus het resterende uur wachten op het volgende vliegtuig al slapend op een bankje doorgebracht heb.

De zaterdag, om tien uur lokale tijd, zijn we dan vertrokken met bestemming Bali! We kwamen toe op de luchthaven van Denpasar rond een uur, waarna we met een busje naar het hotel gebracht werden. Het hotel is echt imponerend, later zullen foto`s dat wel bewijzen! Mooie kamer, heel mooi kronkelend zwembad, enzovoort. Alleen spijtig dat mama er vijf minuten na aankomst al in slaagde ons buiten de kamer te sluiten, waarop ze met schaamrood op de wangen de hulp van een dametje moest inroepen. Ik kon er wel mee lachen, uiteraard. De rest van de middag brachten we aan het zwembad door, in de hete Balinese zon. het is hier echt warm, maar toch niet zoals ik gedacht had. De warmte is gewoon heel erg draaglijk, en vaak zijn er ook wolken die ervoor zorgen dat het echt wel een aangenaam, leefbaar temperatuurtje wordt. Dat is voor mijn bruiningsproces natuurlijk niet zo handig, echt heel erg gebruind ben ik nog niet, al begint dat te komen. Goed, die avond zijn we dan een strandwandeling gaan maken, het hotel ligt namelijk zo`n vijftig meter van het strand af. Het leven is hier echt wel gek, en de mensen heel anders. Van alle kanten proberen ze je te overtuigen even in hun winkel te kijken, ze bieden je massages, pedicures, manicures,... aan. Heel overweldigend allemaal, in het begin. Langs het strandpad werden we ook geen moment met rust gelaten: Wnna see my shop?? what`s your name? Where you from? Massage?
Nu we het al een beetje gewend zijn is dat allemaal wel grappig, natuurlijk, en laten we er ons ook niet meer zoveel aan vangen. Nog zoiets, afdingen is hier niet een rommelmarkt-moment, het is een levensstijl. Echt alles moet je op afdingen, van kleren tot eten tot vervoer tot juwelen tot make-up tot.... Soms, als je geen zin hebt in dat hele gedoe, kan het wel op je systeem werken, maar wil je iets echt hebben en krijg je het voor een spotprijsje, dan is het wel leuker. Dat afdingen, het is een hele kunst trouwens! bvb, ze beginnen voor een topje met 50.000 roepia, ongeveer vier euro. Wat is vier euro, zeg je mss, maar hier is dat best veel geld! Daar kun je al met tweeen van gaan eten, bijna! Dus begin jij dan met een hele lage prijs, bvb 25.000 roepia. Dan kijken ze je heel ontsteld aan en roepen ze "like this we cant do business, is bad business" of iets in die aard. Dan verlagen ze hun originele prijs naar 45.000, waarop wij verhogen naar 25.000. Nog steeds te laag volgens hen, dus zeggen we dat 30.000 onze hoogste prijs is. Dan volgt er een moment van zagen en zeuren dat dat niet normaal is, veel te laag, blablabla. Wij doen alsof het ons al niet meer interesseert en maken aanstalten weg te gaan. Meestal roepen ze je al terug na een stap, soms ben je een meter ver, maar echt altijd roepen ze je terug en gaan akkoort met de laatste prijs die jij gezegd hebt. Als je tijd hebt, is het hele proces best hilarisch!
Maar goed, we hadden het over het strand, nietwaar? Wel, daar werden we vlakbij een bonsaitentoonstelling aangesproken door ene I Made Ludra. Hij bood ons een hele toer aan door Bali voor 300.000 roepia, zo`n 25 euro. Wij waren een beetje verbaasd en nogal overrompeld, tenslotte was het pas onze eerste avond daar. Uiteindelijk toch toegezegd, die maandag zouden we met die (in feite wildvreemde) vent op pad gaan> Hij had gezegd dat hij ons om negen uur zou komen ophalen aan het hotel> Dat waren genoeg indrukken voor een dag, hierna gingen we dus terug naar het hotel om te slapen.

De zondag sliep ik lekker uit, waarna een heerlijk ontbijt volgde. Het ontbijt hier in het hotel is echt lekker, je hebt heel veel keuze: van typisch balinese dingen als noedels en nasi goreng en zo, heb je ook een plaats waar een man je omeletten bereidt volgens jouw aanwijzingen, of spiegeleieren of wat je maar wilt. Dan heb je ook nog allerlei cornflakes, zoetigheden als cakejes en croissants, misosoep, fruit,... Voor elk wat wils!!

later die dag hadden we een afspraak met de dame van jetair, die ons allerlei uitstappen voorschotelde (waaronder exact dezelfde die we de dag erop met I Made Ludra gingen maken, grappig genoeg), waarvan we er verschillende kozen. Verder hebben we die dag veel geluierd en `s avonds gegeten in een warung. Dat is een soort algemene term voor een vrij simpele eetgelegenheid, maar dat kan gaan van een plank op twee kratten met daarop een bak nasi goreng, tot een soort restaurantje, waar je heel lekker en goedkoop kunt eten. Wel, die eerste avond gingen we bij zo`n deftigere warung eten: eerst een Tom Yam soepje (of zoiets, allesinds een hele pikante soep, maar wel lekker), daarna at ik gado gado, soort van groenten met pindasaus over, em mama at kip met een kokossausje. Dat alles voor spotgoedkope bedragen, zoiets als tien euro of zo, met drank en al erin!!!

De maandag gingen we dan met I Made op stap, eerst en vooral naar Batubulan, een dorpje waar ze de voor toeristen aangepaste traditionele Barong en Krisdans opvoeren, was heel cool om te zien. Het valt nogal moeilijk te omschrijven wat het precies inhoudt, maar de geinteresseerden kunnen later de filmpjes wel eens zien, als ik erin slaag ze online te krijgen!
Daarna dropte hij ons in een batikwinkel, waar we het hele proces van het batikmaken mochten bekijken en toen de kunstwerken die ze kunnen maken met die techniek. Echt onbeschrijfelijk, het zijn echt schilderijen, en zo gedetailleerd gemaakt! Geen idee hoe ze het doen, maar Bali is wel gekend om zijn kunstenaars. Echt iedereen, zonder te overdrijven, kan hier iets, en nog goed ook. T zit in de genen of zo, want wat je hier soms ziet is echt ongeloofelijk. Van schilderkunst (voor mij kan het zo the National gallery in, of hoe heet dat ding daar in Londen?), tot beeldhouwkunst, tot houtbewerking (de beelden die ze daarmaa kunnen maken, de details... tis echt niet te doen), tot zilversmeedkunst, tot zingen, dansen,muziek maken,... Iedereen kan iets. Na de Batikwinkel gingen we toen naar een winkeltje waar ze het proces van zilversmeedkunst uitlegden en ons probeerden te overtuigen iets te kopen (maar dat proberen ze allemaal), daarna naar een soort gallerij met allerlei schilderijen gaan kijken, en dan naar een plaats waar een hele familie bezig was hout te snijden in prachtig beelden> Daar heb ik dan een kleinigheidje gekocht, met het oog op peda-decoratie, uiteraard! Met dat idee heb ik nog wel meer gekocht eigenlijk, het is ook allemaal zo vreselijk verleidelijk!!!)

Hierna zijn we de Gunung Agung vulkaan opgereden, en daar hebben we dan erg lekker gegeten, een soort buffetsysteem. Hierna bezochten we nog de tempel Tampak Siring (ik moet ook altijd aan tampax denken, jouw geest is niet de enige verdorvene!), waar heilige bronnen zijn. Hierna wilden we ook nog foto`s trekken van de rijstterrassen en zo, maar heel vaak werden we lastiggevallen door een hele bende kleine kindjes die je allemaal domme dingetjes willen verkopen. Best zielig eigenlijk, maar het zijn er ook zoveel, dan kan je niet gewoon iets kopen. Je zou gewoon bankroet worden!
Tot slot van die (lange) dag bezochten we ook nog het apenbos, waar hele agressieve apen zitten die erin getraind zijn dingen van je lijf te grijpen> Dat doen ze omdat de bewakers er later in slagen die dingen terug te pakken, waarop jij als domme toerist dan moet betalen voor de "redding" van je goederen. Dat is natuurlijk allemaal opgezet spel, dus doe je er goed aan geen brillen, zonnebrillen, petjes,.... aan te hebben als je dit bos bezoekt.

Die avond hebben we in het hotel slechts fruit gegeten, veel honger hadden we na de copieuze lunch niet meer.

Dinsdag was het de 20-e huwelijksverjaardag van mama en papa, en toen wou ik iets leuks doen. Dus had ik in het geheim gereserveerd voor een vier uur durende behandeling in de spa van het hotel, voor mama en mij. Dat was allemaal zo heerlijk!

Eerst kregen we een marginaal onderbroekje om aan te trekken, het leek nogal op een pamper. Daarbovenop mochten we een sarong aandoen, om toch wat bedekt te zijn. Dan kregen we een voetbad, waarbij de twee dames onze voeten schuurden met zo`n polijstding, geen idee hoe het precies heet. Daarna kwam de full body massage van een uur. en als ik zeg full body, bedoel ik ook full body. Om het nog net iets plastischer uit te drukken: dat was de eerste keer dat een vrouw me "vooraan" masseerde, tenzij in lang vervlogen tijden, toen ik nog een lief mollig babytje was. Lol.
Na de heerlijke massage kwam een body scrub, waarna er volgens mij geen dood huidcelletje meer op mijn lichaam zat. Daar hadden ze wel hard genoeg voor gewreven. Deed wel deugd hoor!
Hierna kregen we een yoghurt conditioner over heel ons lichaam gesmeerd, en toen die goed ingetrokken was mochten we ons douchen en in het ondertussen klaargezette, megagrote bad laten zakken. Het zat vol met bloemen, en we kregen er ook twee soorten kruidenthee bij, heel lekker allemaal, al hadden we het er wel enorm warm van gekregen.
Na dit bad kregen we nog een uur aan een stuk een facial, waarbij dus allerlei producten werden gesmeerd op onze poezelige (kuch) gezichten, en uiteindelijk kregen we een soort masker dat je erna in zn geheel kon aftrekken. Best cool!
Na de facial kwam nog het allerlaatste, de voetreflexologie! De man die toen mama haar voeten deed was er echt goed in, mijn mevrouwtje was het niet zo erg gewend om te doen. Maar och, mama stond achteraf vol blauwe plekken, dus wie ben ik om te klagen over de iets zachtere handen van mijn behandel-dame?

De rest van die dag was lekker relaxen, en hebben we ook lang gebabbeld met Astawa, een van de jongens die hier werken. ZIjn job is om "de gasten blij te maken", met andere woorden, de hele dag doen zij niet anders dan met de gasten een babbeltje slaan, met hen spelletjes te spelen, de kinderen te entertainen, af en toe eens weggaan,... Supercoole job, toch? Zo heb je ook Widi, dat zijn de twee die het vaakst komen om met ons te babbelen. Later als de foto`s erop staan zul je ze wel eens kunnen aanschouwen, die twee snoezige gasten!

Die avond hebben we dan verder heel erg lekker gegeten nabij het shoppingcenter verderop, wederom zo`n pikant tom yam soepje, daarna mama red snapper (soort vis), en ik een mengeling van allerlei soorten vis en garnalen, in bananebladeren gerold en zo klaargemaakt. Te lekker gewoon!!!

Over alle andere dagen zal ik een andere keer verder moeten vertellen, er valt nog zoveel te beschrijven, maar de tijd tikt hier door en dat kost geld, lol!

Dus voor een volgende update zult u een weekje moeten wachten!!

Heel dikke zoen aan alle thuisblijvers die nu niet kunnen genieten van dit fantastische weer en dit gewoon geweldige land!!!