Bijna 2 maanden, het lijken 2 jaren!

Hoi allemaal!

Wat was het weer een spannende week! Kuch kuch.

Laten we het eens over de hoogte- en laagtepunten hebben.
Een eerste hoogtepunt(je) was vorige zaterdagavond. Toen ben ik met Paola en haar vrolijke vriendjes meegeweest naar een bar die jamaica heet. Eerst iets over die vriendjes van haar. Dat zijn namelijk bijna allemaal jongens, te zot voor woorden. Op een gegeven moment zat ik alleen (als meisje dan) rond de tafel, omringd door 8 jongens! Dat valt volledig buiten mijn normale habitat, aangezien ik gewoonlijk uitga met een groep vriendinnen. Hoe dan ook, dit bevalt me ook wel, muhahahaha! De reden dat ik als enigste meisje binnen zat op dat moment is trouwens dat Paola en Chiara buiten gaan roken waren. Hier mag je namelijk ook niet meer in cafés of discotheken roken! Applaus voor italie!
Die avond hebben we iets supercools gedronken! Een pentola! Het leek op een gigantische halve kokosnoot, met echt zeker twee liter rumcocktail erin, met erbovenop een heleboel fruit, waardoor het dus leek alsof we een megakom fruit kregen, maar het echte lekkere spul zat eronder, uiteraard. Yum! Een aanrader voor alle alcoholiekers zoals ik. Helaas ben ik een beetje aan t afkicken, aangezien ik hier met de familie door de week helemaal geen alcohol drink.

Zondag was dan een laagtepunt, vanwege de volgende redenen: barstende hoofdpijn (met dank aan de pentola van de vorige avond), vermoeidheid en een lichte vorm van geheugenverlies. Ik was namelijk een klein beetje mama haar verjaardag vergeten, tot rond zes uur s avonds, waarna ik natuurlijk in paniek naar huis wilde bellen om toch nog een beetje de vriendelijke dochter te zijn. Op dat moment kwam ik erachter dat de kaart die ik van Paola mocht gebruiken om te bellen (internationale telefoonkaart) verlopen was, waardoor ik dus niet kon bellen. T zit namelijk zo, ik gebruik een voorbetaalde kaart, zodat ik nooit bel "op kosten van de familie", hier. Maar als je kaart op is of je wacht te lang met hem op te gebruiken, verloopt hij. Paola had mij dus verteld dat zij nog een kaart had voor me, waardoor ik nog geen nieuwe had gekocht nadat mijn laatste op was. Toen die kaart niet werkte was het algehele paniek natuurlijk.
Uiteindelijk is alles dan toch goedgekomen, nadat ik mijn ouders een beetje een hartaanval heb bezorgd door te wenen aan de telefoon toen ik ze dan eindelijk bereikt had. Emoties, men zou het moeten verbieden!

Goed, dan weer over naar een hoogtepunt, gecombineerd met een paar laagtepunten achteraf (lees: pijn!)
. De Pilatesles namelijk! Dat zijn een soort oefeningen die je doen wensen dat ze niet bestonden of enkel voorbehouden zijn voor Cirque de Soleil artiesten. Een hele rits oefeningen om (bij mij onvindbare) spieren te trainen, zoals je buikspieren, bilspieren, etc. Achteraf, de twee dagen erna dus, heb ik ontdekt dat ik meer spieren heb gebruikt dan ik dacht op het moment zelf. Laten we het zo stellen: ik heb een dag lang niet kunnen lachen (wat voor de anderen een fantastische gelegenheid is om expres grappig te doen) en met moeite kunnen lopen. Maar t deed wel deugd, lol.

Op school gaat alles nog steeds prima, k amuseer me wel met dat Davide-geval naast me. Ik ken ondertussen zijn volledige seksleven. Wat had je ook verwacht, he! Best interessant. Soms maakt hij er ook een tekeningetje bij, tis net een anatomieles. Met lichte overdrijving van zijn kant, daar ben ik zeker van. Een bepaald mannelijk deel hoort namelijk volgens mij niet ongeveer tot aan je kin te komen. Indien wel, dan heeft hij toch een groot probleem. Letterlijk en figuurlijk.

Gisteravond ben ik voor de eerste keer in deze weken niet uitgeweest, ik moest namelijk met de familie gaan eten bij de zus van de moeder en haar gezin. Die mensen wonen een uur van hier, en de gelegenheid was de verjaardag van de oma. Die is nu 76 maar ziet er 55 uit. Tis echt niet te geloven hoe actief zij nog is. Ze gaat naar t strand, het theater, ze leeft nog volledig zelfstandig etc etc. Zalig mens.
Die zus en haar gezin, t zijn rare mensen. Die zus zelf praat niet, ze roept. Haar man is iets van 15 jaar ouder, een echte oude vent al (hij lijkt ouder dan de oma!) en hij zegt niks, kijkt enkel met waterige oogjes naar de anderen. De kinderen, twee meisjes van negen en twaalf, zijn een beetje lelijk, maar daar kunnen ze niet veel aan doen, nietwaar.

Deze morgen ben ik met Anna, een (superknap!) meisje dat hier ook in Azzano woont, naar de mis geweest. Wat een belevenis! Ze hebben hier nog echt van die margi oude rituelen, zoals:
Op een gegeven moment moet je van iedereen rond je de hand schudden en "pace" oftewel vrede zeggen.
Op een ander moment moesten we op onze knieen op zo'n balkding zitten terwijl die flippo vooraan aan het vertellen was over Jezus en weet ik veel wat nog allemaal.
Om de drie seconden moeten we rechtstaan voor een bepaald onderdeel van het gebeuren, en dan weer zitten. T lijkt wel ochtendgymnastiek. Je hoort de botjes van al die ouden-der-dagen overal rond je kraken!
En wat ik me ook nog herinner, opeens moesten we met onze handpalmen naar boven gericht rechtstaan. Geen idee waarom, het heeft iets te maken met het "ontvangen van blablabla."
De kerk zelf is best cool, volledig anders dan de kerken die ik bij ons gewend ben. Een hele andere inrichting en zo.

Deze middag was super, we zijn naar een soort praalwagenstoet gaan kijken in Bergamo, ter ere van het reeds gepasseerde carnaval. Het was echt massaal mooi, ik post zo gauw ik kan alle foto's op mn space, t zijn der een heleboel.
Het mooiste vond ik de bende meisjes die de Moulin Rouge cancan deden, een groep die, verkleed als figuren uit Harry Potter vier, de dans tijdens het kerstmisfeest nadeden (dit is voor de kenners, uiteraard), en de wilde dansen van onder meer groepen Zuid-Amerikanen, prachtig verkleed.

Dat was het dan weer, zoals beloofd spanning alom!

Tot de volgende!