Vervolg Reis Bali

Hallo allemaal!

Om weer verder te gaan waar ik vorige keer wegens tijdsgebrek ophield, de beschrijving vanaf vorige week woensdag!

Woensdag was een nogal saaie dag, en dat was vooral te wijten aan onze gids. We hadden namelijk via het reisagentschap verschillende uitstappen gepland, en de allereerste was woensdag. Op het programma stond een bezoek aan de vleermuizengrot Goa Lawah, wat eigenlijk gewoon een tempel is, en waar zich achter het altaar dan die grot bevindt. Daar mag je niet in, dus zo leuk was dat niet. Onze gidse, ene Asri, gaf wel tekst en uitleg tijdens de bezoeken, maar zei bvb geen woord tijdens de lange autoritten tussenin, dus vandaar dat ik zei dat het een vrij saaie dag was, ook omdat we slechts met ons tweetjes (mama en ik) waren. Na die "vleermuizengrot" gingen we dan naar het oudste dorp in Bali, genaamd Bali Aga. Hier woont een soort aparte groep mensen, in de bergen. Via een hobbelig kronkelweggetje kom je in dit dorp terecht, waarrond nog omheiningen staan. Het deed bijna als een sekte aan, lol. Hoe dan ook, dit bezoek viel heel erg mee, omdat een sympathieke man uit het dorp onze gids was en alles kon vertellen over de tradities en dergelijke. Zo vertelde hij bvb dat ze in dit dorp een ander soort religie hebben, dat ook hindoeisme is, maar niet zoals het hindoeisme van de rest van Bali. Zij noemen hun hindoeisme "het eerste", en dus in feite belangrijkste, en dat van de hele rest van Bali "is iets anders". Nog zoiets geks in dit dorp, mensen mogen er alleen trouwen met anderen uit het dorp, wat ertoe heeft geleid dat iedereen nu familie van iedereen is, het is in feite pure inteelt daar. Trouw je met iemand van buiten het dorp, dan moet je ook ergens anders gaan wonen. Het is ongeloofelijk om te zien hoe traditioneel die mensen leven, zo hebben ze bvb ook een boyclub en een girlclub, dus in feite de verzamelingen van "rijpe" jongens en meisjes, en die krijgen gedurende het jaar enkele kansen om elkaar wat beter te leren kennen, om het eufemistisch uit te drukken. Nog zo'n traditie die ik nogal schokkend vond, is dat elk jaar tijdens een bepaalde ceremonie, mannen elkaar afranselen met cactusbladeren, tot bloedens toe. En dat ook met de jongens! Toen onze gids trots de foto's toonde van zijn zoon toen die klein was, met de bloederige strepen op zijn rug, kon ik toch met moeite mn afgrijnzen bedwingen. Maar in dat dorp is het nu eenmaal zo dat je geen echte man bent als je daar niet aan meedoet. En zo zijn er nog wel honderden bizarre kleine dingetjes meer die van dit dorp een vrij curieuze aangelegenheid maken, een soort van terugkeren in de tijd, vond ik persoonlijk. Ik leerde ginter trouwens ook die zoon van onze gids kennen, die ondertussen geen klein jongetje meer is maar een 21-jarige man, wat het wel wat interessanter voor mij maakt natuurlijk. K moest mn emailadres geven, wat ik met veel graagte deed. Wel gek, ze gebruiken gsms, en hebben blijkbaar internet, in dit verder oeroude dorp.

Na dit heel interessante bezoek ging het richting Besakih, de moedertempel van Bali, en dus een tempel die we zeker bezocht moesten hebben. En wat viel dat tegen! Oke, de tempel was best interessant om te zien, en het feit dat het de belangrijkste tempel is voor de Balinezen maakt het de moeite waard er eens rond te kijken, maar we hebben er alles tesamen misschien een kwartiertje rondgelopen, terwijl we er wel uren voor hadden gereden. Nogal een anticlimax. Voor de reis hadden mama en ik vanalles opgezocht over Bali, en toen lazen we dat er bij deze tempel heel veel klachten zijn over opdringerige gidsen (dus gasten van daar die zich voordoen als gidsen en heel agressief kunnen worden als je hen niet wilt inhuren), maar daar hebben wij eigenlijk geen last van gehad, omdat wij natuurlijk onze eigen gids mee hadden. Gelukkig maar!

Na dit bezoek gingen we naar Kherta Gosa, hier stond een soort tempelachtig iets met erin afgebeeld alle straffen voor wie slecht doet aan een ander, en ook alle mogelijke beloningen voor wie goed doet. Een soort hemel-helvoorstelling, op vrij bloeddorstige wijze (piemels worden lustig afgekapt, hoofden op palen gespietst, ledematen afgezaagd... een mens zou voor minder al eens besluiten zn leven te beteren, niet?).

Na deze lange dag besloten we op 't gemaksje in het hotel te eten, waar mama en ik beiden een pikant Tom Yam soepje dronken, en toen voor mij een slaatje en voor haar een kippita. Dit was waarschijnlijk de eerste keer in vijf dagen dat we iets niet-balinees hadden gegeten, maar soms heeft een mens wel eens behoefte aan iets dat geen noedels/rijst/pindasausoverdekte-toestand is, en dan kan lekker europees eten zo goed smaken!

Donderdag zijn mama en ik voor een rustdagje naar het tweede hotel dat behoort tot dezelfde "keten" (groot woord, voor iets dat maar uit twee hotels bestaat, lol) geweest, waar we zalig lang hebben kunnen luieren in de zon.

s avonds hebben we hier vlakbij het hotel gegeten, erg lekker en vooral ook erg look-achtig (ik garnalen met look, mama kikkerbillen met look). Tijdens onze maaltijd kwam opeens volledig onverwachts een jonge gast op ons toegelopen: can I sit here with you? Wij stomverbaasd natuurlijk, alleja, aan zoiets verwacht je je niet. Mama daarop tegen mij: maar allez, wat zegt die nu? waarom zou hij hier moeten zitten? Na wat gebabbel erover besloten wij dus dat hij bij ons mocht zitten, en toen kwamen we er onder meer achter dat hij dus een Nederlander is en waarschijnlijk ons wel-nietdebat gehoord heeft. Het kwam er trouwens op neer dat hij samen met een vriend aan het reizen was, maar dat die aan t slapen was en dat hij daarom in zn eentje moest eten, en toen zei hij dat als hij niet zelf altijd op mensen toestapte, hij ook nooit eens met iemand kon babbelen. Klinkt best logisch, toch?
Was wel maar een rare situatie, hoor. Maar goed, na even babbelen gingen mama en ik dan terug naar het hotel, voor een welverdiend schoonheidsslaapje!

Vrijdag gingen we samen met dat andere koppel, Patrick en Martine, en een veel coolere gids van het agentschap naar onder meer de rijstvelden, was heel cool om te zien (al zie je dit hier natuurlijk overal, dezekeer konden we er echt eens langs lopen om het van dichtbij te bekijken), en heel komiek, vlak voor we naar beneden gingen gaan om de rijstvelden te bekijken, merkte Patrick ineens op dat er aan een soort struik drie megagrote vliegende honden (zeg maar, uit te kluiten gewassen vleermuizen) hingen, ondersteboven uiteraard. We hebben die beestjes dan eens goed bekeken, want wanneer zie je nog eens zoiets, he, en dat was echt wel interessant. Die beestjes eten, slapen, leven ondersteboven, maar om hun behoefte te doen draaien ze zich wel om. Niet stom gezien van die dieren, aangezien de zwaartekracht anders voor een vieze boel zou kunnen zorgen, lol. Jaja, wat een hoogst interessante bezigheden hebben wij he, als we ons al bezighouden met het bestuderen van de ontlastingstechnieken van vleermuizen! Na dit memorabele bezoekje gingen we naar de hot springs, dt zijn natuurlijke hete bronnen, waar je ook in kunt, maar wat wij niet gedaan hebben omdat het andere koppel geen zwemgerief meehad. Als het aan mama en mij gelegen had, hadden we wel een kort plonsje gedaan in de hete bronnen, maar dat ging dus niet.

Op weg naar het noorden, naar Lovina Beach, kwamen we opeens een lijkverbranding tegen, dat is ook zo'n speciaal iets. Dus, een heel dorp begraaft gedurende vijf jaar al zijn doden, om die dan allemaal om de vijf jaar op te graven (die vijf jaar heeft te maken met de kostprijs, het vaker doen is te duur), en gezamelijk te verbranden. Dat klinkt nu misschien niet zo erg, maar als je dus effectief langs de weg een hele groep mensen ziet die met geimproviseerde schepjes (gemaaktuit kokosnoten of zo) halfvergane botten zitten uit te graven, klinkt dat allemaal al een stuk minder smakelijk, niet? Nadat ze dus stukje bij beetje Nonkel Willy hebben opgegraven, worden die dooie rakkers allemaal op de rituele brandstapel gesmeten (of gestrooid, lijkt mij, als de botten al vergaan zijn... hehe), voor de crematie. Wat een systeem!

Vlak daarna was het etenstijd, aan het zwarte strand (door vulkaanuitbarstingen) van Lovina. hierna gingen we naar de prachtige watervallen van gitgit, waar Patrick bijna in het water is gevallen (best grappig), en waar we de prachtige natuur van dichtbij konden bekijken.
Hierna gingen we naar het Bratanmeer, en dat leek wel een hele andere wereld. Gelegen in een krater van een vulkaan is het een mistige toestand, en koud, heel ander dan de rest van Bali. Hier bezochten we de tempel, en kwamen we ondertussen toeristen uit Java tegen, Javanen dus, die Europeanen duidelijk supercool vinden, aangezien de hele familie (een stuk of twintig mensen) met ons vier op de foto moest! Grappig, aan alle kanten platgedrukt en vastgepakt worden door wildvreemde, enthousiaste indonesiers. Wij hebben natuurlijk ook van de gelegenheid gebruik gemaakt om een foto te laten nemen van ons met hen.

Na deze ontmoeting gingen we naar een fruitmarkt, waar ik allerlei nieuw fruit proefde en kocht! Zo onder meer rambutan, een soort grote lichee, met haar aan de buitenkant (geen echt haar, het ziet er enkel zo uit), mangoestin (rare vrucht, moelijk te beschrijven, wel lekker),...

Toen we terugkwamen in het hotel kregen we opeens telefoon op de kamer, mama pakte op. De persoon aan de andere kant wou met mij spreken, wat op zich al vrij raar was. Toen kwam ik erachter dat het Widi was, een van de entertainers (bij gebrek aan beter woord) van het hotel, die ons had zien terugkomen en dacht "we zullen ze voor de grap maar eens opbellen zeker?" Lol, hij is echt de max, heel grappige jongen. Hij ziet er geen dag ouder uit dan 16, maar is al 27. Hij is dus gezegend of gevloekt (hangt ervan af hoe je het bekijkt) met een echte babyface, maar wel snoezig. Hij heeft ook een hilarische manier van lachen, hem horen lachen doet ook effectief lachen. Maar goed, na wat babbelen met hem gingen mama en ik nog een soepje eten in het restaurant van het hotel, en toen maakte ik de nogal noodlottige vergissing te denken dat wat in feite een superpikante pilipilidinges is, een wortel is, waarop shana dus met veel overgave dat ding in haar mond steekt, om er na het kauwen achter te komen dat haar mond in brand staat, de tranen uit haar ogen komen, haar neus begint te lopen, en ze dus op die manier een spurt naar de dichtsbijzijndste wc's moest inzetten. God, wat had ik verschoten van die plotse explosie van pijn in mijn mond, mn smaakpapillen waren nog lang erna in staking.

Zaterdag hebben we eerst wat aan het zwembad gelegen en zijn dan later naar Kuta geweest, dat is de meest jeugdige stad van bali, vol discotheken, winkeltjes, cafes, etc. En ze hebben er ook een prachtig strand, en heel erg grote golven, waardoor het een echt surfparadijs wordt. Dat is ook de verklaring dat er altijd zo veel australiers komen, die kunnen hier hun surfkwaliteiten laten zien.
Nadat we min of meer in de val waren gelokt (even neergezet om iets te drinken en ineens omringd door vele van die vrouwtjes die altijd zeuren of we geen massage/pedirucre/manicure/ecc willen), ondergingen mama en ik allebei een pedicure, wat best mooi was: ik ben nu de trotse bezitster van donkerpaarse teennagels met witte bloemetjes erop.
Wat nog een gelukkig toeval was die dag, het was in die periode "Kuta karnaval", oftewel een prachtig excuus om een soort festivalachtig iets te organiseren, met een vreemde mengeling van westers-aandoende en nog heel traditionele optredens. Zo zagen we eerst een bikini-contest, waarbij de normaal zo preuts geklede balinese meisjes zich al kontwiegend en borstschuddend lieten gaan voor het overwegend mannelijke en geile publiek. Daarna waren ook de mannen aan de beurt, die trots in hun boxers paradeerden, al hadden ze die trots best achterwege mogen laten, gezien hetgeen ze maar "in de commerce" hadden. Heel hilarisch allemaal. Daarna kwam er dan weer zoiets traditioneels, een van hun religieuze dansen. Toen was het echter tijd om naar huis te gaan, al zijn we onderweg wel bezweken voor de charmes van een restaurantje, het Kuta Puri, waar we het lekkerst hebben gegeten van heel onze reis! Een soort gegrilde vis-pla voor twee personen, superlekker! Hierna gingen we dan met de taxi naar huis (voor de eerste keer in mn leven met de taxi, maar hier is dat een hele normale manier om je voort te bewegen, er zijn echt honderden taxi's).

De zondag was een fantastische dag, want die dag gingen we raften!! Het was echt heel erg leuk, doordat het zo wild was en we van links naar rechts werden geslingerd door alle obstakels in de rivier. We hadden al gauw door dat de uitroep "boemboem" van onze begeleider betekende dat we ons stevig moesten vasthouden. En dat boemboem werd, tot aller plezier, maar al te vaak gezegd, en t was ook nodig! Ik had nooit gedacht dat ik het zou durven doen, maar k heb het gedaan en het was geweldig! Dit hadden we trouwens gedaan met Patrick en Martine, wij met ons vieren plus begeleider in dat ene bootje, heel leuk allemaal.
Hierna kregen we ook nog een lekker buffet voorgeschoteld, en dan ging het richting hotel.
Na wat zonnebaden ging ik voor de eerste keer naar het internetcafe, waar ik toen mn vorige bericht schreef. Hier leerde ik Oka kennen, de jongen die dit cafe openhoudt, en die een beetje zot zit van me, maar dat zijn ze allemaal, of althans, ze doen alsof. Wat er allemaal van aan is, dat weet ik niet, k weet gewoond at het allemaal nogal serieuze flirtkonijnen zijn hier.

Later gingen we nog naar Hardy's,een soort shoppingcenter en daar kochten we durian, een vrucht. Dat is een vrucht die vanwege zn vieze geur ons hotel niet binnen mag komen, en nu ik het geroken en geproefd heb, begrijp ik volledig waarom. Ik heb al veel vieze dingen gegeten in mijn leven, maar deze gecombineerde aanval op zowel mijn smaakpapillen als mijn reukorgaan, was echt allesovertreffend. De-gou-tant! Iets om nooit te herhalen.
Daarna gingen we nog naar het hotel van Patrick en Martine om wat beter af te spreken voor de dag erna, toen we samen naar Kuta zouden gaan. Hun hotel is echt supermooi, nog een klasse hoger dan het onze. meerdere prachtige zwembaden, mooie decoraties, etc.

Terug in het hotel babbelde ik nog wat met Astawa, dat is die andere van die twee "entertainers" waar ik goed mee overeenkom (de eerste die ik vermeldde was Widi, remember?).

Maandag gingen we dan dus met zn vieren naar Kuta, waar mama surfles heeft genomen van ene Leo, een gast van rond mijn leeftijd die nogal irritant bleek in zijn constante "i love you''s naar mij toe, en zijn voortdurende geflirt. Maar goed, daarna weer heerlijk gegeten in dat restaurantje waar mama en ik voordien al haddengegeten, en dan naar hotel terug.

Dinsdag hebben we in de zon gelegen, en toen heb ik wat gepingpongd met Widi (echt waar, ik en pingpong! Het was dan ook een eenmalige gebeurtenis). In de namiddag gingen we dan naar Ulu Watu, een tempel die op een spectaculaire rots is gebouwd, vanwaaruit je een mooi uitzicht hebt op de zee diep beneden je en de natuur rondom. Na een vluchtig bezoekje gingen we naar de Kecakdans kijken, een andere rituele dans, die en uur-durende aanslag op onze zenuwen zou blijken te zijn, veroorzaakt doordat een hele groep mannen voortdurend "tsjak tsjak" bleven zeggen, in verschillende ritmes, ter begeleiding van het dansen/theater. Geloof me, na een uur zou je hen met genoegen een harde tsjak in de kont geven, maar kom, we blijven respectvol: het was een "interessante" belevenis.
Hierna werden we gedropt in Jimbaran, bekend om zijn vis. Op het strand gezeten kregen we allerlei soorten vis geserveerd, maar dat mocht allemaal wel wat warmer geweest zijn, eigenlijk.
Op de terugrit naar het hotel leerde Juli, onze gidse, me wat Indonesisch. Omdat ik van nature een nieuwsgierige mens ben, vroeg ik haar wat "kussen" in het indonesisch is, en dat is dus cium (tsjieoem). Daarmee kon ik dan de zin bouwen: saya mau cium kamu, bolekah? Wat zoveel betekent als: ik wil je kussen, mag dat? Dit tot grote hilariteit van de gidse en van de chauffeur. Maar ik vond dat een handige zin, die later nog best nuttig is gebleken, lol.

WOensdag, gisteren, hebben we eerst aan het zwembad gelegen, en daarna in de middag zijn we naar Denpasar geweest, de hoofdstad van Bali, om wat te shoppen. Dat was echter echt niks, we vonden onze goesting niet. We kwamen ook terecht op een lokale markt, en dan bedoel ik echt, een marktvoor de mensen van hier. Echt kiezig, van de geuren alleen al sloegen we pal achterover. stin-ken!! Er lag daar rauwe kip half te vorten (aan de geur af te leiden), met vliegen die errond zoemden, men kapte er brokken vlees voor je in stukken, er waren allerlei soorten groenten en fruit,...

Na terugkeer in het hotel sloegen mama en ik in de wijn, wat op een betrekkelijk nuchtere maag (niks meer gegeten sinds die middag) geen erg slim idee is. Om het zo te stellen: dat zinnetje waar ik het eerder over had, heb ik "met succes" gebruikt bij een jongen die ik al langer best aantrekkelijk vond, op een 1-avond-achtige manier. Om het daar verder niet over te hebben, er lezen tenslotte minderjarigen mee, daarna zijn mama en ik nog gaan eten, waarbij ik door overdaad aan wijn bijna aan tafel in slaap viel.

Vandaag was ook een hele leuke dag. Vanmorgen nog efkes gebabbeld met die gast van de avond ervoor, en daarna vertrokken mama en ik naar de haven, waar we op een vrij grote boot gedumpt werden, waar we lekker in het zonnetje konden genieten van de oversteek naar het eiland Lembongan. Deze trip trouwens ook weer met Patrick en Martine gemaakt, met wie we erg goed overeenkomen. Daar aangekomen kregen we echt een paradijs te zien: fantastisch helder water, wit strand, ligzetels, zwembaden,... Het eerste wat we deden is met de boot mee de zee op, naar een punt van waar we fijn konden snorkelen. Wat voor mij ook een overwinning is, aangezien ik het niet zo heb op de zee en dergelijke. Daarna kregen we een zalige maaltijd voorgeschoteld, die we in onze luie zetels, onder de stralende zon, konden opeten. Heerlijk! Hierna installeerden mama en ik ons eerst wat op het strand, op zachte ligzetels, en later ging mama dan ook eens met zo'n bananaboat varen, dat soort dingen (snorkelen, bananaboat, kayakken,... ) was allemaal in de prijs voor deze uitstap inbegrepen. Ze is er helaas niet af gevallen. Nog ietske later, nadat we erin geslaagd waren onze geplande oversteek om kwart na drie te switchen voor een oversteek met een veel snellere boot om half vijf, gingen we nog op bezoek in het eerste van de twee dorpjes die dit eiland rijk is. We bezochten er onder meer een volledig onder de grond gebouwde "woning", door een of andere zot gebouwd om onverklaarbare redenen, maar allesinds met veel inspanningen. Ook zagen we een zeewierplantage, heel cool! En hierna gingen we dan terug naar het strand, om nog wat te genieten van de rust, aangezien de grote meute al vertrokken was met de boot waarmee ook wij gekomen waren. Om half vijf maakten we dan de oversteek op een veel kleiner, maar erg snelle boot, die zo snel ging dat we soms het gevoel kregen over de zee te springen, wat soms ook gebeurde, waarna we met een plof weer op het water landden. Dat vonden wij, de echte avonturiers, natuurlijk weer geweldig!

Zo, dat was het voorlopig! Een verdere update van de laatste drie dagen (boehoe) volgt nog, en die zal een stuk korter zijn dan deze, vermoedelijk. Ik kan het jullie ook niet elke keer aan doen een epistel van pagina's lang te lezen, he?

Dikke zoen!